Een verstopte geschiedenis

Concept: Pieter De Buysser & Hans Op de Beeck
Beeld: Hans Op de Beeck
Tekst & actor: Pieter De Buysser
Lightdesign & technicus: Herman Sorgeloos
Dramaturgie: Marianne Van Kerkhoven (Kaaitheater)
Productie: Margarita Production
Coproductie KunstenfestivaldesArts, Kaaitheater, Festival Baltoscandal (Rakvere) (E), Belluard Bollwerk International (CH), Teater Avant Garden (N), Bit Teatergarasjen (N), Brut Wien (A) - Project gecoproduceerd door NXTSTP, met de steun van het Programma van de Cultuur van de Europese Unie
Met de steun van Koninklijke Bibliotheek België, Göteborgs Dance & Teater Festival, The Flemish Governmen

{imageshow sl=2 sc=2 /}

Beeldend kunstenaar Hans Op de Beeck en schrijver-speler Pieter De Buysser maken samen een project. Hans  maakt een object,  Pieter schrijft zinnen en spreekt ze ook uit op de scène. Een object, een tekst, een speler: dat is alles wat nodig is voor deze ‘boekverbranding’. Het is Hans en Pieter niet te doen om hùn versie van ‘het samengaan van beeldende kunst en theater’.  Natuurlijk komen de grote T van de Tijd waarin theater ontstaat en de grote R van de Ruimte die onontbeerlijk is voor beeldende kunst hier samen, maar Hans maakt geen ‘decor’ en Pieter speelt niet in een installatie en de woorden  gaan geen eigen leven leiden. Wat Pieter en Hans proberen te organiseren is eerder ‘een samenvallen’. Pieter manipuleert het object dat Hans gemaakt heeft, maar Pieter wordt zelf ook door dat object gemanipuleerd. Hans ‘verbeeldt’ niet de woorden van Pieter, maar wordt er eerder door bevrucht, besmet, aangetast. Het resultaat zou een soort fabeldier kunnen zijn, met een staart van die, en een kop van die ander, en een lijf van nog een ander, en een poot van enz. enz. Pieter noemt dat een ‘transformatador’.

Maar het belangrijkste is eigenlijk die boekverbranding en wat zij daar samen over willen vertellen: iets wat intiem en indringend en onuitsprekelijk is…Weet u nog wat een ‘Wunderkammer’ is? Of een ‘Theater van het Geheugen’? Of een ‘Curiositeitencabinet’, die voorloper van het museum, die ‘wereld in het klein’? Het gaat om plekken waar vroeger al onze kennis, alles wat wij toen wisten werd samengebracht, alles wat we wilden bijhouden. Daar hebben wij nu machines voor: computers zijn gigantische geheugens die alles bijhouden, die niks meer (kunnen) vergeten. Heb je b.v. op Google één keer je interesse laten blijken voor b.v. – ik zeg maar wat- de ziekte van Alzheimer, dan wordt die interesse meteen toegevoegd aan jouw ‘profiel’. Zoals ook al jouw volgende vragen. Want zo’n computer vergeet niks, écht helemaal niks. Dat profiel sleep je dan mee voor de rest van je dagen. Erger nog alle antwoorden die je krijgt, worden ’gedacht’, opgemaakt op basis van dàt profiel. Jij stelt vragen om nieuwe dingen te ontdekken, maar alles wat dit “zoek”programma doet is het bevestigen van wat je al wist: het kaatst jouw eigen ideeën terug. Je bent gewoon bezig jezelf te indoctrineren. Jouw profiel is een ongelooflijk complex fabeldier geworden, maar één waarin jij jezelf absoluut niet herkent. Eén dat je een heel onbehaaglijk gevoel geeft. Waar je zo gauw mogelijk van af wil, maar dat kan niet meer, je kleeft eraan vast, het achtervolgt je, het zit in je huid. En via Face- en andere boeken wordt het bovendien voor iedereen toegankelijk gemaakt, wordt het intieme te grabbel gegooid en waardeloos gemaakt. Dààrover en over nog veel meer gaat ‘Boekverbranding’. Over de nood om je eigen profiel te wissen, om je eigen DNAcode te beschermen, te verhullen, te vergeten. Over het recht om ‘het boek waar alles in staat’ te verbranden.

Text: Pieter De Buysser en Marianne Van Kerkhoven