LIFT archive - 2
01/08/2014
LIFT archive
01/08/2014
Open brief aan de knieholtes van Ben Weyts.
Ik richt me tot jullie. Ik ben me bewust van het tevergeefse van deze betrachting, want jullie figureren niet in een fabel, nee, jullie zijn wat jullie zijn : knieholtes van Ben Weyts. Daar valt niet over, laat staan mee te redetwisten. Nochtans, als ik me enige hoop permitteer aangaande Ben Weyts, dan betreft het jullie, zijn knieholtes. Ik hoop op jullie. Ik vertrouw jullie. Ik geloof in jullie. Enkele weken geleden genoot ik samen met Ben Weyts van een bordje paling in de brasserie van Bozar. Aanleiding was de vrees bij de mensen van De Buren en het VTI dat kunst en cultuur afwezig zouden blijven tijdens deze verkiezingscampagne. Om daar iets aan te verhelpen nodigden ze kunstenaars en politici uit om met elkaar kennis te maken. Ik had het strootje Ben Weyts getrokken. Ik keek er erg naar uit. Een nazaat in rechte lijn van de Vlaamse beweging. Waar zitten die sporen van een bevlogen cultureel idealisme dat zich onverkort inzet voor ontvoogding en emancipatie? Ik ben dan ook dankbaar voor de historische verdienste van de Vlaamse beweging en ik maak graag gebruik van haar verwezenlijkingen. Toen we kennis maakten zei hij blij verbaasd te zijn dat “iemand van de cultuur” een NVA-politicus een hand durfde te geven. Ik voelde niet de neiging me te verontschuldigen namens collega’s en bood hem mijn tweede hand. Niemand hoeft te leven met het gevoel een paria te zijn. Zeker niet iemand die feitelijk tot het establishment behoort. Ik zei: we zijn beide democraten, laat ons het gesprek beginnen. Hij bleek het niet gewend te zijn om zonder ironie aangesproken te worden, en hij begon te bewijzen hoe democratisch hij wel was. Waarop ik niet anders kon dan ook dit ernstig nemen en zodoende moest ik hem in herinnering brengen dat democratie bestaat uit het leven met het georganiseerde meningsverschil. Bijvoorbeeld: we leven samen in een democratie genaamd België, hier is een gemeenschap die een andere taal spreekt en waar een meerderheid op dit moment andere politieke prioriteiten heeft dan in het Noorden van het land. Wie over dit verschil zegt dat we het nu eindelijk maar eens moeten erkennen: “in ons land zijn twee democratieën, splitsen dus,” die geeft het meest pijnlijke bewijs de quintessens van de democratie niet aan te kunnen. Die slaat op de vlucht voor waar het om draait en die pleit de facto voor het opschorten van de democratie. Ik was door lichte gene overmand deze man die zich erfgenaam noemt van de Vlaamse beweging en intussen beroepspoliticus van de grootse partij van Vlaanderen is, te moeten uitleggen dat democratie net bestaat uit het omgaan met die onenigheid, uit het organiseren van dat lastige verschil. Hij vond dat ik spijkers zocht op laag water. De lunch was verrukkelijk, gelardeerd met verscheidene amuse-gueules. Ik heb tot ons beider plezier wel tien keer moeten ontkennen dat ik Belgisch nationalist ben, hij scheen dat maar niet te willen geloven. Het bestaan van een wereld waar je als Vlaming noch Vlaams nationalist noch Belgisch nationalist bent, leek hem volstrekt ongerijmd. Hij opperde schalks dat ik dan vast zo’n ontwortelde snobistische kosmopoliet ben. Ik zei hem dat dit comfort me vreemd is: ik kan enkel wonen bij mijn geliefden en in het werk dat ik maak, maar dat werk is wel geworteld in een gemeenschap, soms is die gemeenschap Vlaams, maar vaker trekt die zich van landgrenzen niets aan. En voor de rest: zand in mijn schoenen en planeten die botsen met mijn verstand. In de ogen van veel Vlamingen ben ik intussen niet meer elitair maar ben ik een rat, een knaagdier dat aan hun begroting en aan hun gedachtegoed zit.
“Allez, smakelijk dan.”
Hij zou de hele middag die schertstoon maar niet van zich afgeschud krijgen. Hij grapte dat hij nadien de rekening wel zou betalen: “Met de visa van den NVA. Man, gaat dat maar eens uitleggen aan uw bobo-vriendjes, het zal rap gedaan zijn met uw carrière zeker? Dat compromitteert u hé vriend!”. Toen legde ik hem voor dat we aan het begin van de 21ste eeuw te maken hebben met nakende ecologische catastrofes en sociaal-economische rampen, dat geen verstandig mens dit nog in twijfel trekt, en dat de Vlaamse republiek daar met de beste wil ter wereld niet het gepaste antwoord op kan zijn. Daarop zei hij dat ik precies de wereld wilde verbeteren: “Gewoon voor uw stoep vegen, als wij hier onze eigen democratie op orde hebben, dan zal’t al wel goed zijn zeker?” Ik was te verbaasd door dit antwoord zodat ik hem niet meer heb gevraagd hoe volgens hem het verbeteren van de werkomstandigheden van de directeuren, de onderdirecteuren, de directiesecretaresses en desgewenst het hele junior mangement-team van de Vlaams KMO’s ertoe zouden bijdragen dat binnen de streek Vlaanderen, de democratie rechtvaardiger en ecologischer zou worden. We praatten nog wat maar de rest van de middag dacht ik in stil verdriet terug aan de tijd toen de Vlaamse strijd nog een gerechtvaardigd sociaal gevecht was. In welomlijnde stadia in de ontwikkeling van een volk kan nationalisme inderdaad een emancipatorische kracht van betekenis zijn. Het is alleen een kwestie van timing.
Hij vertelde dat hij nochtans van opera houdt. Als federaal parlementslid –een parlement dat hij ten andere wil afschaffen- geniet hij van een gratis abonnement op de Muntschouwburg. Ik gunde hem dit van harte. Laat ons het koesteren. Zijn gebruik van één gratis abonnementje is een schamel restant van het brede culturele élan dat de Vlaamse beweging ooit voor ogen had.
Het gesprek verliep voorts uiterst joviaal, we waren voor geen mopje verlegen.
Maar jullie, beste knieholtes, op jullie stel ik mijn hoop, mijn vertrouwen en mijn geloof. Het gaat me niet alleen om de buigzaamheid die jullie deze man kunnen geven, het gaat me om de ruimte die wij delen. Jullie bestaan door een leemte, een niet te markeren gemis. Jullie zijn net als de ruimte die kunst in neemt: niet materieel maar moest deze afwezigheid afwezig blijven zouden wij allemaal over die stijve benen van mekaar struikelen en dat zou onder meer de kosten van de sociale zekerheid onnodig de hoogte in drijven. Jullie zijn de uitdijende ruimte van het “nog niet”. Jullie delen de plaats van de kunst. Jullie kunnen iemand door de knieën doen gaan, in verdriet, in verrukking, in schaamte … Er is geen valide mens die geen knieholte heeft. Jullie zijn het bewijs dat kunst het meest democratische is. Daarom wil ik met jullie praten, over jullie praten. Wij moeten spreken over het verbijsterende wonder in leven te zijn, over de vreugde en over het ongerijmde verzet tegen de fataliteit van de dingen. Daar waar iedereen zwijgt, moeten wij het doen.
______
Wildkamperen met Etienne Vermeersch
Etienne Vermeersch heeft veel betekend voor de secularisering en emancipatie van het streekje tussen Limburg en de noordzeekust. Hij staat daar te boek als man van de rede. Wanneer hij de boerka gevaarlijker noemt dan het hakenkruis, dan lijkt de tijd gekomen de staat van zijn rede eens onder de loep nemen.
Moslimfundamentalisme is net als elk ander fundamentalisme een gevaar voor samenleving en individu: daarover zijn we het eens. We zijn het er ook over eens dat het de taak van de rede is om het zoveel als mogelijk te ontmijnen.
Om dat efficiënt te doen moeten we het eerst begrijpen. Begrijpen doe je niet door je te laten leiden door angst en vooringenomenheid.
De betere zelfbestuurkuur
20/01/2011
Het verbaast me dat veel van de acties die nu plaats vinden van zichzelf beweren dat ze apolitiek zijn of dat op z’n minst ambiëren. Dat is zo lastig als een mens die even probeert geen zoogdier meer te zijn. Daar komen ongelukken van.
Daarom een schaamteloos politiek stuk: vier argumenten en een komedie tegen het nationalisme.
Het nationalisme belooft autonomie en zelfbestuur. Dat komt goed uit, ik ben daar zeer in geïnteresseerd. Helaas, het nationalisme wil me de broek verkopen die ik al aan heb. Een regionaal parlement en een regionale regering met eigen bevoegdheden was in de 19de eeuw en een stuk in de twintisgte eeuw misschien nog wel een middel voor politieke autonomie, niet meer in de 21ste. Een beslissing genomen in een kantoorgebouw enkele duizenden kilometers verder heeft veel meer impact op de Vlaamse werkgelegenheid dan een Vlaams bevoegd minister ooit nog bij elkaar krijgt. En tegelijk heeft de impact van goed aangepakte lokale acties dikwijls een grotere impact dan het voluntarisme van een sympathieke staatsscecretaris.
Hoe te spreken als je dood bent?
30/05/2010
Gisteravond aangekomen in Münster. Spelen hier straks An anthology of optimism. Het festival had voorgesteld om in het oude Rathaus te spelen, de zaal waar de burgemeester en zijn college zitting hebben. We proberen zoveel mogelijk met de setting te doen, de zetels van de raadsleden en de burgemeester blijven staan, want op uitnodiging van het festival zullen hun 39 stoelen ook vanavond bezet zijn. Hun zetels zijn netjes verdeeld: 7 voor de CDU, 5 voor de SPD, 4 voor Die Grünen, twee FDP en één voor Die Linke.
Coetzee
11/05/2010
Zaterdag 15 mei wordt J.M. Coetzee gevierd in Amsterdam. Het is zijn zeventigste verjaardag. Op een avond georganiseerd door zijn uitgever en De Balie, brengen een aantal schrijvers een korte hulde aan één boek, Coetzee zelf zal er ook zijn. Dit is mijn tekst over zijn boek "Foe". Sommigen herinneren zich misschien de toneelbewerking die ik enkele jaren geleden van dit boek maakte voor Johan Simons en NTGent/Munchener Kammerspiel.
Reactie op de reacties
Het gros van de reacties in Knack zijn een pijnlijke illustratie van wat ik betoog, dat stevig wat Vlamingen in de greep zijn van obscurantisme. Zodra gelovigen, of ze nu moslim of Christen zijn, zware criminele feiten begaan, genre seksuele terreur en bommenleggerij, ontstaat algauw een dubbele veralgemenende reflex. Aan de ene kant begint men te roepen dat ze allemaal gevaarlijk zijn en dat hun hele traditie klaar is voor de vuilbak. Aan de andere kant heb je de verdedigingsreflex waarin de geloofsgenoten de rangen sluiten met als gevolg dat ze radicaliseren.
Dat is wat gebeurt met het moslimterrorisme: onterecht discrediteert het de rijke traditie van de Islam. Het zou jammer zijn dat de seksuele terreur binnen het christendom een zelfde effect zou hebben voor de rijke traditie en wijsheid van het christendom . Maar weigeren in te zien hoe deze twee vormen van terreur vervlochten zijn en voortkomen uit bepaalde elementen van die traditie is een vorm van obscurantisme.